Thursday, February 21, 2008
Huna - doświadczanie rozumienia - Dariusz Cecuda (Powr�t do zdrowia)
Huna, jako wiedza tajemna, zawiera w sobie co najmniej trzy dziedziny wiedzy: religię - w sensie wiedzy o stosunkach między człowiekiem a bardziej od niego rozwiniętymi istotami duchowymi; psychologię - w sensie wiedzy o złożoności ludzkiego umysłu; metafizykę - wiedzy o człowieku jako w istocie duchowej podlegającej duchowej ewolucji. Praktykowanie Huny prowadzi do stanu wewnętrznej harmonii ze wszystkim co nas otacza, z samym sobą i całym światem. Jednocześnie urzeczywistniając swoje pragnienia w duchu Huny zmieniamy nie tylko siebie, ale też otaczającą nas rzeczywistość. Zaczynamy rozwijać się, a nie wyłącznie być.
Fragment książki:
HUNA - WIEDZA TAJEMNA
Minione dwudzieste stulecie charakteryzowało się zarówno wielkimi przemianami, zwłaszcza w dziedzinie rozwoju technicznego, jak i odkryciami, wpływającymi na zmianę sposobu postrzegania otaczającego nas świata i relacji w nim zachodzących, a także roli oraz miejsca człowieka. Było również zapowiedzią końca panowania kosmicznego znaku Ryb, trwającego ponad dwa tysiące lat. To właśnie w erze Ryb człowiek odkrył własną indywidualność i osobowość. Stanie się sobą oznaczało izolację, oddzielenie się od jedności i całości. Jest to szczególnie mocno podkreślone przez znak Ryb, którym są płynące naprzeciw siebie dwie ryby, symbolizujące czas przeciwieństw, walki oraz występowania przeciwko sobie.
Rozpoczynająca się Era Wodnika jest zapowiedzią jutrzenki nowej, całościowej kosmicznej ery. Wraz z nią zaczyna powoli oddziaływać przeobrażająca siła kolejnej spirali rozwoju. Wszystkie świadome dusze, pochodzące z dawno nieistniejących Mu i Atlantydy, a także innych prądów rozwojowych, biorą udział w potężnym zwrocie, jaki dokonuje się w Kosmosie i na Ziemi. Symbolem Wodnika są dwie fale, płynące obok siebie. Wskazuje to na ducha syntezy, który będzie panował w rozpoczynającym się nowym czasie.
Przygotowania do nadejścia nowej ery rozpoczęły się właśnie w minionym dwudziestym stuleciu. Ich wyrazem było między innymi odkrywanie prastarych systemów, określanych jako ezoteryczne czy okultystyczne, a więc tajemne, ukryte czy też wewnętrzne. Jednym z nich jest Huna, którą światu przypomniał M. F. Long. Świadomie użyłem sformułowania "przypomniał", a nie "odkrył", ponieważ stosowali ją, jak to określił Long, tubylczy magowie Polinezji i Afryki Północnej. Warto w tym momencie zwrócić uwagę na pojęcie "magowie". Dla Longa stanowiło ono wyraz czegoś nieznanego, niemożliwego do racjonalnego opisania i sklasyfikowania, zwłaszcza, że przeszedł on trzeźwą i racjonalną szkołę. Jak sam stwierdził: W grę wchodzi tu jeszcze trzeci czynnik, który jest niewidzialny i nie może być zbadany czy wypróbowany. Jest on równie realny i wolny od jakichkolwiek prestidigitatorskich sztuczek. Tym trzecim czynnikiem jest to, co nazywamy "MAGIĄ" z braku lepszego określenia.
Wypada w tym miejscu postawić pytanie: Czym właściwie jest magia? Najstarszymi źródłami wiadomości o magii są ceglane tabliczki chaldejskie i papirusy egipskie. W British Museum w Londynie są przechowywane fragmenty dzieła magicznego, spisanego - w języku asyryjskim i martwym, już wówczas akkadyjskim - na rozkaz króla Assurbanipala w 870 r. przed Chrystusem na takich właśnie tabliczkach. Podstawą magii chaldejsko-babilońskiej była wiara w niezliczone (poza bogami nieba, ziemi, wody, miast itp.) duchy przyrody (żywiołów), nad którymi władzę miały odpowiednie zaklęcia, a tym samym stosujący je magowie. Do magii należało również lecznictwo, posługujące się nakładaniem rąk, wpływami planet i zodiaku, wszelkiego rodzaju talizmanami i amuletami (z gliny, płótna, kamienia). Niedozwolone było czarnoksięstwo (maści narkotyczne, rzucanie uroków). O istnieniu magii w Egipcie wiemy z papirusów, z których najstarsze pochodzą z XXIV wieku p.n.e. i są pisane trudnymi do odcyfrowania hieroglifami. Do najważniejszych niewątpliwie należy Księga Zmarłych (zawierająca m.in. szczegółowy rytuał pogrzebowy i litanię Thota, dzięki której zmarły może "ujrzeć światło", przywracające mu świadomość po śmierci) oraz papirus magiczny Harrisa, przeznaczony dla żyjących i podający m.in. zaklęcia ochronne.
Termin magia wywodzi się od staroirańskiego magh, to znaczy móc. Magia jest wiedzą starożytnych magów. Nawet chrześcijaństwo, które zmusiło do milczenia wszystkie wyrocznie i usunęło czary fałszywych bogów, czci tych magów, którzy przybyli ze Wchodu, aby pokłonić się Zbawcy Świata, leżącemu w żłóbku. Zatem magia to wiedza polegająca na przekraczaniu słabości, dążąca do siły, potęgi i mocy. Wyraz ten ma także swoje odniesienia w łacińskim imago, czyli wyobrażenie, obraz. Dlatego magia to sztuka twórczej wyobraźni, wizualizacji. To sztuka polegająca na czynieniu w otaczającym świecie swej własnej woli. To wiedza Abrahama, Orfeusza, Konfucjusza, Zoroastra, Henocha, Hermesa Trismegistosa, służąca do takiego kształtowania świata, by był on zgodny z wolą maga, szamana - najkrócej mówiąc: ezoteryka. W papirusach egipskich, a także w greckich manuskryptach, zawierających podstawy późniejszej alchemii, można odczytać poniższe zdanie, przypisywane Hermesowi: Tego, czego oczekujesz, nie osiągniesz, jeżeli ciałom nie odbierzesz ich stanu cielesnego i jeżeli substancji bezcielesnych nie zdołasz przekształcać w ciała. To sztuka nawiązywania kontaktu z duchową sferą rzeczywistości. Zadaniem magii jest także umiejętność nawiązania harmonijnych kontaktów ze światem duchów, energii astralnych, światem zmarłych i przodków. Celem magii jest z kolei takie działanie na otaczającym świecie, by spowodować rozwój, postęp i wyzwolenie z cierpienia i niewiedzy tych, którzy mają odwagę zajmować się tą trudną i niebezpieczną wiedzą. Źródłem magii ceremonialnej, czyli tej najbardziej dojrzałej i mądrej, jest starożytna Babilonia, jak i cała Mezopotamia, a zwłaszcza Chaldeja i miasto Ur, ośrodek wiedzy magicznej i astrologicznej. Ci słynni mędrcy ze Wschodu, o których wspomina Nowy Testament, to ni mniej, ni więcej jak właśnie magowie chaldejscy i astrolodzy, idący za gwiazdą, czyli szukający wielkiej osobowości, jaka musiała się urodzić w czasie wielkiej koniunkcji w znaku Ryb, a chodziło oczywiście o Jezusa Chrystusa. Sam obrzęd Mszy Świętej w chrześcijaństwie, przejęty z kultury judaistycznej, jest wzięty z babilońskich obrzędów magicznych. Nawet scenografia, czyli ołtarz ofiarny, księgi, kadzidła, ornaty itd. są wzorowane na obrządku babilońskim, jaki Żydzi przejęli od Babilończyków w czasie niewoli.
Huna jest zarówno wiedzą, jak i praktyką z zakresu psychologii, filozofii, religii a także doświadczeń życiowych. To wiedza o psychice człowieka i siłach ludzkiego ducha, dostępna dla wszystkich, którzy chcą z niej skorzystać.
Jest przekazywana przez kahunów z pokolenia na pokolenie. Posługuje się specyficznym językiem, w którym zakodowane zostały praktyczne wskazówki do właściwej współpracy trzech jaźni człowieka. Pozwalała ona skutecznie leczyć chorych nawet z chorób uznanych przez dzisiejszą medycynę za nieuleczalne, chodzić boso po rozżarzonej lawie oraz osiągać wymierne sukcesy w życiu codziennym. Przeciętnemu człowiekowi efekty działania tego systemu kojarzyły się z cudami. Huna daje bardzo ciekawe spojrzenie na świat. Znając ją, można żyć w radości, szczęściu, zdrowiu, spełniać swoje marzenia. Daje całkowite poczucie bezpieczeństwa i pozwala wpływać na swoją przyszłość i korzystać ze zdolności paranormalnych.
Huna kładzie ogromny nacisk na to, by w życiu codziennym nie czynić krzywdy ani bliźnim, ani sobie i być w zgodzie ze swoim sumieniem. Nie wolno też nigdy prosić o coś, co ograniczałoby wolną wolę innych osób. Istota działania systemu kahunów polega na umiejętnym wykorzystaniu energii, czyli siły życiowej, emocji oraz harmonijnej współpracy trzech oddzielnych, niezależnych od siebie jednostek świadomości człowieka. Według Huny człowiek składa się, najogólniej mówiąc, z podświadomości, świadomości i nadświadomości. Łączność między nimi przebiega następująco: świadomość kontaktuje się telepatycznie poprzez przesyłanie obrazów (wizji) z podświadomością. Ona zaś, jeżeli będzie przekonana, że to, o co prosimy, słusznie się nam należy - przekaże naszą prośbę (modlitwę) nadświadomości. Taki przekaz kahuni nazywali Modlitwą. Jej skuteczność wynika z faktu, że człowiek wie jak i gdzie zanosić swoje prośby. Aby móc spełnić prośby nadświadomość potrzebuje dużego ładunku siły życiowej, którą można uzyskać i zgromadzić przez odpowiednie ćwiczenia oddechowe.
W tym kontekście Huna nie jest tajemna, nie jest też magią, ale pozostanie nią zawsze dla tych, którzy nigdy nie spróbują się nią zająć, nie będą badali i uwzględniali możliwości istnienia użytecznej, psychologicznej wiedzy poza swoimi doświadczeniami. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę, że Huna absolutnie nie pochodzi z Wysp Hawajskich, lecz została tam przeniesiona przez plemiona, zamieszkujące przed wiekami na Saharze, która wówczas była zieloną i żyzną krainą. Istnieje wszakże pogląd mówiący, że Huna jest dziedzictwem z czasów Mu oraz Atlantydy, przekazanym przez wtajemniczonych MAN A-HUNA (ludzi tajemnej mocy), którzy przybyli z Plejad. Brak jednakże jakichkolwiek dowodów, potwierdzających bądź odrzucających tę tezę. Niemniej jednak jedno jest pewne - Huna jest systemem liczącym co najmniej pięć-sześć tysięcy lat i była już znana w dawnym Egipcie.
Cóż więc mówią takie pojęcia jak Huna czy kahuna? Badając tradycyjną wiedzę Hawajczyków Long stwierdził, że nie istniała żadna nazwa, która by w pełni oddawała praktyki i metody pradawnych kahunów. Zauważył także, iż ciągle musi pokonywać nieprzeniknioną ścianę milczenia, przełamywać barierę tajemnicy, którą w języku hawajskim określa się jako Hunę. Zatem termin Huna - przyjęty przez Longa - oznacza tajemnicę, co w pełni charakteryzuje całą tajemną wiedzę kahunów. Znaczenie to wynika jednak bardziej z jej charakteru, ponieważ Huna obejmuje spektrum dotyczące niewidzialnej, ukrytej strony rzeczy. Z kolei kahuna to, najkrócej mówiąc, kapłan bądź kapłanka, duchowy nauczyciel. Działa on jako swoisty pomost pomiędzy światem duchowym i jego prawami a światem materialnym ze wszystkimi jego przejawami - nieszczęściami, smutkami, problemami. Jest ono złożone z dwóch słów:
- KAHU - oznaczające uhonorowanego lub wysokiego sługę, ponoszącego odpowiedzialność za osoby lub dobra;
- NA - określające łagodność i spokojną wolność od porywczych emocji.
Kahuna to także ka, pełniące funkcję przedimka oraz huna, która jest ukrytą oraz ochranianą tajemną wiedzą i mądrością. Ka jest również słowem określającym strażnika tajemnicy, przechowującego tajemną wiedzę, jak i oznaczającym należący do. Zatem kahuna to mag, człowiek należący do wiedzy tajemnej, to kapłan, który osiągnął spokój i godność charakteru, zachowujący ochranianą tajemnicę natury podczas stosowania wiedzy w pomaganiu ludziom.
Kup Huna - doświadczanie rozumienia - Dariusz Cecuda w CzaryMary.pl
